finding one's soulmate.

در باور بسیاری از روان‌شناسان و فلاسفه، هر انسانی یک “جفت روحی” دارد؛ کسی که بدون تلاش و نقش بازی کردن، کنار او بودن مثل بازگشت به خانه است. نه به خاطر شباهت‌ها، بلکه به خاطر نوعی آشنایی عمیق که انگار روحت او را از پیش می‌شناخته است. آدم‌هایی هستند که از ظاهرشان خوشمان می‌آید، باهاشان می‌خندیم، وقت می‌گذرانیم… اما آن «حس تعلق»، آن «آرامش بی‌دلیل»، فقط با “آدم خودمان” اتفاق می‌افتد. من در جستجوی او هستم… نه هر کسی، نه هر آشنایی ساده… من دنبال کسی هستم که روح من، از میان هزاران چهره، فقط با او قرار بگیرد. In the belief of many psychologists and philosophers, every person has a "soulmate"; someone with whom being together feels like coming home, not because of similarities, but due to a deep familiarity as if your soul has known theirs all along. There are people we find attractive, we laugh with, we spend time with... but that "sense of belonging," that "unexplained peace," only happens with "our person." I am searching for him... not just anyone, not just a simple acquaintance... I am looking for someone with whom my soul connects among thousands of faces.