Eyes

Brown

Brown

Average

5'  7"   (170 cm)

Iranian

Middle Eastern

Non-Smoker

Socially

No

Maybe

Spiritual

Doctoral Degree

Medical / Health / Fitness / Social Services

I'll tell you later

Regularly

Some Other Viewpoint

English, Farsi / Persian

I'll tell you later

Tom Hanks, Mohsen Kiaei, Amir Jafari

Helen Hunt, Fatemeh Motamed Arya

Gustav Klimt

Beegees

Desire, Thorn Bird, Shohare Ahoo khanoom

Paris, Marbella

Spain,USA

Zood ZNews

Swimming

Khoreshte bademjoooon, Loobia polo

دستی در هنر دارم

استاد آتیش به پا کردنم

بچه های خوشگل و تپل را از دندونای من دور نگه دارین

دوست میدارم

در موردش مطالعه زیاد دارم

فقط در صورت نیاز

توی مبل فرو رفته بودم و به یکی از مجلات مُدی که زنم همیشه می خرد نگاه میکردم. چه مانکن هائی، چقدر زیبا، چقدر شکیل و تمنا برانگیز. زنم داشت به گلدان شمعدانی که همیشه گوشه اتاق است ور می رفت. شاخه های اضافی را می گرفت و برگ های خشک شده را جدا می کرد. از دیدن اندام گرد و قلنبه اش لبخندی گوشه لبم پیدا شد. از مقایسه او با دخترهای توی مجله خنده ام گرفته بود. ... زنم آنچنان سریع برگشت و نگاهم کرد که فرصت نکردم لبخندم را جمع و جور کنم. گلدان شمعدانی را برداشت و روبروی من ایستاد و گفت: نگاه کن! این گل ها هیچ شکل رزهای تازه ای نیستند که دیروز خریده ام. من عاشق عطر و بوی رز هستم. جوان، نورسته، خوشبو و با طراوت. گل های شمعدانی هرگز به زیبائی و شادابی آنها نیستند، اما می دانی تفاوتشان چیست؟ بعد، بدون این که منتظر پاسخم باشد اشاره ای به خاک گلدان کرد و گفت: اینجا! تفاوت اینجاست. در ریشه هائی که توی خاک اند. رزها دو روزی به اتاق صفا می دهند و بعد پژمرده می شوند، ولی این شمعدانی ها، ریشه در خاک دارند و به این زودی ها از بین نمی روند. سعی می کنند همیشه صفابخش اتاقمان باشند. چرخی زد و روی یک صندلی راحتی نشست و کتاب مورد علاقه اش را به دست گرفت. کنارش رفتم و گونه اش را بوسیدم. این لذت بخش ترین بوسه ای بود که بر گونه یک گل شمعدانی زدم. به نقل از صفحه "یادداشت های بی تاریخ" دکتر صدرالدین الهی

ﺯﻥ ﮐـــﻪ ﺑـﺎﺷـــﯽ ... ﺗﺮﺳﻬﺎﯼ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺩﺍﺭﯼ !!!... ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ، ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺏ ﻫﺎﯼ ﺧﻠﻮﺕ ... ﺍﺯ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺑﺪﻭﻥ ﻋﺎﺑﺮ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ !!!... ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺳﯿﮑﻠﺖ ﻫﺎ ﻭﺩﻭ ﭼﺮﺧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ ﻫﺪﻑ ... ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺲ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻨﺪ !!!... ﺯﻥ ﮐـــﻪ ﺑـﺎﺷـــﯽ ... ﻋﺎﻗﺒﺖ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ... ﯾﮏ ﻭﻗﺘﯽ ... ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺷﺎﺯﺩﻩ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ... ﺩﻟﺖ ﺍﻫﻠﯽ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ... ﺩﻟﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻫﺎﯾﺶ ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ !!!... ﺣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻧﮑﺮﺩﻧﺶ ... ﺗﻮ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﯽ ﻭﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺗﻨﺪ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺗﭙﺪ ... ﺳﺮﺍﺳﯿﻤﻪ ﻣﯿﺸﻮﯼ ... آشفته میشوی... ﺩﻟﺘﻨﮓ ﻣﯿﺸﻮﯼ ... ﺩﻟﻮﺍﭘﺲ ﻣﯿﺸﻮﯼ ... ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﻮﯼ ... ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ !!!... ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺯﻥ ﺑـــﻮﺩ ﻭ ﻋــﺎﺷـــﻖ ﻧﺒﻮﺩ !!!... ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺕ ﻧﯿﺴﺖ ... ﮔﺎﻫﯽ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺪﻫﯽ ... ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺒﺮﯼ ... ﮔﺎﻫﯽ ﺭﻫﺎﯾﺶ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻭﭘﺸﺖ ﺳﺮﺵ ﺁﺏ ﻣﯿﺮﯾﺰﯼ ... ﻭﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﺣﻀﻮﺭﺵ ... ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎﺷﺪ ... زن که باشی همه ی دیوانگی ﻫﺎﯼ ﻋﺎلم را بلدی.

یک جایی از رابطه هست که آدم صبورتر، مهربان‌تر، رفیق‌تر تصمیم می‌گیرد دیگر آن آدم یک ساعت پیش نباشد. حالا هر چقدر برایش گل بخری، شعر بگویی، کادو بفرستی، خاطره دربند و اولین گره خوردن نگاه‌ها و چرخ و فلک کنار دریا را تعریف کنی؛ بی فایده است. آن آدم، هیچ‌وقت آدم یک ساعت پیش و یک روز پیش و یک ماه پیش نمی شود. نه که نخواهد. سروته آدم‌های مهربان را بزنی، می‌میرند برای دوست داشتن، برای دوست داشته شدن. زاییده شده اند برای اینکه محبوب کسی باشند. که صبح ها چشم باز نکرده، با صدای گرفته بگویند سلام و شب‌ها، بی شب بخیر و بوسیده شدن – از میان استیکرهای تلگرام یا با گرمی لب های دلدار - خوابشان نرود. از کارخانه اینطور بیرون آمده اند. با مُهر مهربانی روی پیشانی شان، با تپیدن تند و تند قلبی که همیشه درد می کند و گرمی دست‌هایشان وقت دیدار و عطری که یک شبانه روز، روی دست‌هایت می ماند. اینکه چه می شود این آدم ها دیگر نمی خواهند آدم پیش از این باشد را باید توی خودمان بجوییم. توی حرف‌هایمان، نگاه‌هایمان، رفتارهایمان و حتا کیفیت فشردن لب‌ها روی هم وقت بوسه سلام و بوسه به امید دیدار. گمان می‌کنم تنهایی، اینجا به دنیا می‌آید. لحظه ای که باور نمی‌کنیم آدم مهربان زندگی‌مان، دیگر آن آدم سابق نمی شود. . غم انگیز تر از فقدان و طولانی تر از لحظات جدایی، خود زندگی است. آن وقتی که می‌روی به کتابفروشی، به رستوران، به کافی شاپ، به پارک، به میدان ولیعصر، به خیابان تجریش، به هر کجا. می‌روی و می‌بینی اینجا ها هم دیگر آن جاهای یک ساعت پیش نیست. نه دیگر کتابی دارند که حالت را خوب کنند، نه غذایی، نه قهوه ای کم شکر با طعم همیشگی. نگاه می‌کنی به درخت ها و با خودت فکر میکنی ، پیش از این برای چه انقدر ذوق دیدنشان را داشتی. که این خیابان بلند را چطور پیاده می رفتی؟ بدون هن هن، بدون گذشت زمان. مواظب آدم های مهربان زندگی تان باشید. تنهایی از آنچه در آینه می بینید، به شما نزدیکتر است.

برای کشتن یک زن نیازی نیست فریاد بزنی، ترکش کنی، رویاهایش را بدزدی یا به او خیانت کنی... برای کشتن یک زن کافی ست وقتی برای تو پیرهن گل گلی اش را می پوشد فراموش کنی بگویی: - چه زیبا شده ای... آنگاه تکه ای از زیبایی زن می افتد و کمی از قلبش می ریزد و اگر فقط چندبار دیگر به همین راحتی از نگاه تو بیفتد تمام او می شکند و یک روز صبح زنی را میبینی که روحش به مقصد جهنم تنهایی خانه ی تو را ترک کرده اما خودش مشغول چیدن میز صبحانه توست و تو محکومی با جسد متحرک یک زن صبحانه بخوری...آری ستایش کردن همدردت رابیاموز... خشونت عليه زنان هميشه يک چشم کبود و دندان شکسته و بينى خونی نيست...خشونت اضطرابيست که در جان زن است که فکر ميکند بايد لاغرتر باشد، چاق تر باشد، زيباتر باشد، خوشحال تر باشد، سنگين تر باشد، خانه دار تر باشد، عاقل تر باشد...خشونت آن چيزيست که زن نيست و فکر ميکند بايد باشد. خشونت آن نقابيست که زن به صورتش ميزند تا خودش نباشد، تا برای مرد کافی باشد...!!!