ایا کلمات مناسب به گذینه شدن تن در دادند و یا اینکه تنها رقصیدند؟

یک نیاز درونی/ یک صدا که از جایی می اید/ یک فکر که در سرم مرتب دور میزند و از دور زدن خسته نمیشود. اینها چیزی برای گفتن دارند و از گفتن ان عاجزند. زمانی که لب به سخن میگلشایند کلمات/ کلمانی که انها میشناسند شروع به رقصیدن میکنند و به گذینه شدن تن در نمی دهند. زبان ادمی چیست؟ ایا ترجمه احساسات و حوایج درونی نیست؟ تا چه اندازه این نرجمه دقیق است و جان مطلب را میرساند؟ حال این نیاز/ این صدا و این فکر چه برای بیان کردن دارند؟ اینها از هنر با هم درامیختن سخن میگویند. هنر دوستی. هنر یگانه شدن. هنر ذوب کردن من و تو و ریختن این ماده ذوب شده را در فرمی جدید بنام ما. رابطه بین دونفر از قسمتهای قشنگ و نه چندان زیبا تشکیل شده است. مهم این است که درصد قشنگیها بر درصد نه چندان زیبایی ها به چربد. قانع بودن. قدر دانستن. از پنجره به بیرون مینگرم. دست در دست هم بار هستی را با هم میکشند. نگاهم را که از پنجره دور میکنم به درون مینگرم و تنها یک دست میبینم. ولی باز صدایی از جایی نهیب میزند که دست دوم خواهد امد اگر چه دیگر دیر است و هر گز دیر نیست. جستجوی دست دوم خود شیرین است. جست و جوی دست دوم خود نوعی به هدف رسیدن است. ایا این ترجمه افکار با کمک گرفتن از زبان فهمیدنی است؟ ایا کلمات مناسب به گذینه شدن تن در دادند و یا اینکه تنها رقصیدند؟