یک آدم معمولی و مذهبی متوسط که باور داره همه آدمها خودشون به اندازه کافی عقل و شعور دارن تا راهشون رو خودشون انتخاب کنن و علاقه ای به قانع کردن دیگران نسبت به باورهای خودش نداره چون اونها فقط باورهای منن و من ازشون لذت میبرم. به جاش هم مهربانم هم قانع هم همراه هم رفیق بعضی وقتام لجبازم وقتی بخوان چیزی رو به زور بهم بقبولونن. خط قرمزم هم استقلالمه و دوست ندارم کسی بهم امر و نهی کنه. تا وقتی تعامل و منطق هست چرا باید نظرمون رو به طرف مقابل القا کنیم؟ اگر باورهای مشترک نداریم بهتره وقت همو تلف نکنیم